Masih
‘hijau’
Jangan
dipertikaikan sama sekali. Objektif dan perjuangan Parti Komunis Malaya (PKM)
semenjak ditubuhkan pada Mac 1930[1] sehingga 2
Disember 1989 hanyalah satu: menjenama semula Persekutuan Tanah Melayu
(PTM) (Federation of Malaya) kepada “Republik Demokratik Malaya”[2]
yang berideologi komunisme. Satu ideologi yang begitu asing dan ditolak
oleh rakyat PTM dan seterusnya Persekutuan Malaysia.
Bagi mencapai objektif ini, komunis memegang teguh ungkapan ‘matlamat menghalalkan cara.’ Ya, apa jua cara tanpa mengambil kira kesan yang rakyat akan hadapi asalkan objektif tercapai. Mereka menghapus rakyat yang menentang perjuangan mereka tanpa mengira kaum. Di samping itu, mereka juga merosakkan harta benda bagi melumpuhkan ekonomi. Bagi menangani ancaman komunis, Sir Edward Gent selaku Pesuruhjaya Tinggi British bagi Persekutuan Tanah Melayu mengisytiharkan darurat meliputi seluruh Tanah Melayu pada 18 Jun 1948.[3]
Pengisytiharan
darurat ini disambut baik oleh pihak tentera di War Office, London. Kenyataan yang dikeluarkan dua bulan kemudian, iaitu pada
14 Ogos 1948, menekankan peri mustahaknya ancaman komunis ditangani dengan
secepat mungkin daripada berterusan.[4]
War Office begitu yakin dengan kekuatan mereka dan percaya musuh dapat dihapus dalam tempoh yang singkat. Mereka memandang rendah keupayaan musuh, iaitu pengganas komunis. War Office terlepas pandang mereka tidak lagi menentang musuh di teater ‘conventional warfare’ sebaliknya melibatkan ‘peperangan hutan (jungle warfare)’ ; peperangan tanpa sempadan. Dan hutan adalah padang permainan pengganas komunis! Kesilapan tanggapan terhadap keupayaan musuh secara tidak langsung disuarakan oleh Brig Richard Clutterbuck apabila memilih ungkapan “The Long Long War: The Emergency in Malaya 1948-1960” sebagai tajuk bukunya.[5] Ketika itu beliau terlibat dalam usaha British memerangi pengganas komunis.
Persoalannya adakah War Office mengambil kira kekuatan pasukan keselamatan bagi menangani ancaman komunis di seluruh PTM? Ketika itu, kekuatan pasukan keselamatan di PTM hanyalah 10 batalion infantri dan 9,000 anggota polis. 11 batalion tersebut terdiri daripada pasukan: (1) British - tiga batalion (2nd Bn, King’s Own Yorkshire Light Infantry, 1st Bn Seaforth Highlanders & 1st Bn Devonshire Regiment); (2) Gurkha – enam batalion; (3) Rejimen Askar Melayu (RAM)[6] – dua batalion (Bn 1 dan Bn 2).[7]
Namun demikian, secara realitinya jumlah kekuatan sebenar batalion tidak seperti carta organisasi. Tidak salah dikatakan batalion infantri secara am mengalami kekurangan anggota. Itu belum mengambil kira bahawa bukan semua anggota batalion infantri terdiri daripada anggota repal (riflemen). Anggota batalion termasuk pemandu, tukang masak, kerani, semboyan, dan anggota kuatermaster.[8] Ini bermakna satu batalion dianggar hanya terdapat 400 anggota repal. Justeru, kekuatan 11 batalion tersebut hanya lebih kurang 4,400 anggota repal yang akan diatur gerak untuk rondaan dan operasi menentang anggaran lebih kurang 6,000-7,000 gerila komunis.[9]
Di samping itu juga, majoriti anggota batalion baru tamat latihan rekrut. Dalam keadaan masih ‘hijau’ beroperasi dalam teater peperangan hutan, anggota batalion infantri berhadapan dengan musuh yang sudah ‘masak’ dalam peperangan hutan. Keadaan ini dirumuskan oleh Leon Comber:
“At the
beginning of the Emergency, the army itself was largely untrained and unready
to engage in counterinsurgency operations on the scale required.”[10]
*****
Sebenarnya ada kebenaran apabila Brig Richard Clutterbuck menyatakan terdapat tiga batalion RAMD[11] apabila darurat diisytihar pada 12 Julai 1948. Beliau bersandar kepada kewujudan Bn 3 RAMD yang ditubuhkan secara rasminya di Port Dickson, Negeri Sembilan, pada 1 Julai 1948.[12] Namun demikian, unit tersebut ketika itu masih belum operasional. Malahan, Lt Kol W.O. Walton, meneraju unit tersebut sebagai CO (Commanding Officer/Pegawai Memerintah)[13] pertama hanya pada November 1948.[14] Beliau memerintah unit yang kebanyakan anggotanya terdiri daripada mereka yang baru sahaja tamat menjalani latihan rekrut di Port Dickson. Setelah 10 bulan di Port Dickson, pada Mei 1949 CO membawa pasukannya berpindah ke Pengkalan Chepa, Kelantan. Di waktu itu, 3 RAM berstatus operasional sepenuhnya.
Suka
atau sebaliknya, British terpaksa menerima kenyataan bahawa pengganas komunis
bukan calang-calang musuh. Kehebatan
mereka diakui oleh Lt Kol Gordon Shakespear, CO
1/2nd Gurkha Rifles yang merakam: “...facing a good guerilla enemy up to the standards of the communist
terrorists in the Malayan Emergency.”[15]
Ekoran itu, British mengambil tindakan untuk memperkasa pasukan keselamatan,
iaitu tentera dan polis.
Bagi memudahkan proses pengambilan rekrut baharu untuk pasukan tentera, antara kaedah yang diguna oleh pihak berwajib ialah mengiklan dalam akhbar-akhbar. Bakal wira-wira yang berazam menyertai pasukan seperti RAM, mereka hanya perlu menghubungi Pegawai Daerah di tempat mereka bagi mendapatkan butiran selanjutnya. Tidak perlu menulis surat atau menunggu kehadiran tim khusus pengambilan rekrut baharu. Mudah sahaja.
*****
Berbalik kepada satu lagi elemen
pasukan keselamatan, iaitu pasukan polis. Persoalannya: mampukah 9,000 anggota
tetap polis melaksana tugasan mereka di seluruh pelosok PTM? Peranan mereka bukan
hanya menentukan keselamatan kawasan yang dipertanggungjawab sahaja. Polis juga
memainkan peranan penting sebagai penguat kuasa undang-undang bagi mengasingkan
pengganas komunis daripada rakyat. Keadaan diburukkan lagi mereka tidak
dilengkap dengan peralatan sewajar dalam melaksana tugasan![16] Dalam keadaan begini, sudah tentu mereka
tidak dapat melaksana tugasan dengan berkesan. Maka, sama seperti tentera,
kekuatan pasukan polis juga perlu diperkasa.
Tindakan agresif kerajaan telah menyaksikan kekuatan polis meningkat kepada 15,000 pada penghujung 1948.[17] Pada awal 1949 keanggotaan polis terus meningkat kepada 22,187; 16,220 pada 1950. Peningkatan bermula pada 1950 termasuk 3,000 anggota ‘Jungle Squad.’[18] Pada 20 Disember 1950, Sir Henry Gurney selaku Pesuruhjaya Tinggi, telah mengumumkan kelulusan ‘Manpower Regulations.’ Peraturan ini membolehkan Pengarah Tenaga Manusia:
“...untuk
mengarahkan lelaki bujang berumur antara 18 hingga 24 untuk menjalankan
perkhidmatan sepenuh masa dalam pasukan polis selama dua tahun atau sehingga
zaman darurat di Persekutuan Tanah Melayu berakhir.”[19]
Ekoran pengumuman tersebut, keanggotaan polis bertambah kepada 16, 841 dan melonjak kepada 36,737 pada 1953.
Sememangnya kuantiti meningkat tetapi tidak seiring dengan kualiti. Sama seperti anggota tentera, masalah utama ialah anggota polis juga masih ‘hijau.’ Keadaan ini berubah apabila program latihan baharu dilaksana pada 1952.[20]
Bagaimana, masalah tidak hanya tertumpu kepada jumlah anggota dan kelengkapan. Pihak berkuasa turut berhadapan dengan masalah komposisi kaum dalam pasukan polis. Selain pegawai Inggeris, anggota polis didominasi oleh orang Melayu. Pada 1947, hanya terdapat 24 inspektor dan 204 mata-mata daripada kaum Cina.[21]
Masalah komposisi kaum ini disebabkan belia kaum Cina tidak sedia menyahut seruan kerajaan supaya menyertai pasukan polis. Mereka “...bertindak mengelakkan diri daripada peraturan ini (Manpower Regulations) dengan meninggalkan Persekutuan Tanah Melayu dan melarikan diri ke Singapura, Hong Kong, Taiwan, China, Sumatera dan Thailand.”[22]
Bagi mengatasi masalah ini, MCA mengambil inisiatif untuk menggalak belia Cina menyertai pasukan polis. Parti tersebut mengumumkan pemberian insentif yang antarai lain “...pemberian hak kerakyatan kepada belia Cina setelah tiga tahun berkhidmat dalam pasukan polis dan bonus $200 kepada setiap ahli baru yang berdaftar menjadi anggota polis.”[23]
Usaha MCA membuahkan hasil. Pada akhir tahun 1952, daripada sejumlah 22,187 anggota polis,[24] 2,488 anggota terdiri daripada kaum Cina.[25]
*****
Special Constables…
Selain memperkasa anggota pasukan polis
tetap, pihak berkuasa juga menubuhkan pasukan ‘Mata-mata Khas (Special Constables)’, lebih dikenali sebagai ‘SC.’
Penubuhan pasukan bersandar kepada peruntukan Peraturan Darurat (Emergency Regulations).[26] Pada 1947-1948 syarikat lombong bijih
dan estet getah bertanggungjawab bagi menentukan keselamatan mereka. Justeru,
mereka telah menggaji orang tempatan sebagai pengawal keselamatan.
Pihak polis melihat keperluan untuk aspek keselamatan di bawah mereka. Ekoran itu, pengawal keselamatan yang digaji oleh syarikat-syarikat tersebut diserap ke dalam perkhidmatan polis sebagai SC.[27] Di samping itu juga, pihak berwajib melaksana program merekrut anggota SC. Mereka dilantik secara kontrak sebagai anggota polis dan diperbaharui setiap tiga tahun.[28] Tugas utama mereka ialah menjaga keselamatan lombong bijik dan estet getah. Mereka juga dikehendaki membantu tugasan anggota polis tetap dan sebagai jungle squads.[29]
Sebaik sahaja program dilaksanakan pada 1948, keanggotaan SC adalah seramai 24,000 orang. Menjelang 1949, keanggotaannya meningkat kepada hampir 30,000 orang. Keanggotaan memuncak pada 1952 kepada 44,117 orang. Sama seperti keanggotaan polis, SC “...hampir semua terdiri daripada orang Melayu.”[30]
Alangkan polis berhadapan dengan masalah latihan, apa tah lagi SC. Memang masalah serius. Bagi mengatasi masalah ini, buat permulaan latihan dibantu oleh tim daripada tentera sebelum ketibaan lebih kurang 500 sarjan polis British (British European Sargeant) dari Palestin setelah khidmat kerahan pasukan tersebut ditamatkan.[31]
[1] Chin,
A. (1995). The Communist Party
Of Malaya–The Inside Story. Kuala
Lumpur: Vinpress, hlm. 22. SAC. Aloysius Chin berkhidmat dalam PDRM selama 38
tahun yang mana 30 tahun dalam Cawangan Khas (CK). Jawatan terakhir beliau
ialah sebagai Timbalan Pengarah CK ‘Operasi’.
[2] Ian Ward & Norma Miraflor.
(2003). Chin Peng: My Side of History. Singapore: Media Master, hlm. 92.
[3] Ho Hui Ling, Mardiana Nordin, Noraini Mohamed Hassan, Risalah Darurat: Strategi Kerajaan dalam Memenangi Jiwa dan Pemikiran Orang Cina di Tanah Melayu, 1948–1960, KEMANUSIAAN Vol. 30, No. 2 (2023), 173–206, 31 Oktober 2023, hlm. 179. Lihat http://web.usm.my/kajh//vol30_2_2023/kajh30022023_09.pdf (diakses pada 24 April 2024).
[4] Leon Comber. (2008). Malaya’s Secret Police 1945-60.
Singapore: ISEAS Publishing, hlm. 67.
[5] Richard Clutterbuck. (1.966). The
Long Long War. London: Cassel & Company Ltd.
[6] Gelaran ‘Diraja’ kepada Rejimen Askar Melayu telah dianugerah oleh DYMM
Sultan Badlishah ibni al-Marhum Sultan Abdul Hamid Halim Shah, Sultan Kedah, di
Kem Kepala Batas, Alor Setar, pada 1 Mac 1958. Pengumuman
penganugerahan tersebut dibuat oleh Tun Abdul Razak bin Hussein selaku Menteri
Pertahanan. Penggunaan Rejimen Askar Melayu (RAM) dikekal dalam penulisan ini.
Lihat https://risik1md.wixsite.com/1rmr/about1-caty
(diakses pada 13 Mei 2024).
[7] Anthony
Short. (2000). In Pursuit of Mountain Rats. Singapore;
Cultured Lotus, hlm. 113 (sebelum ini ‘The
Communist Insurrection in Malaya 1948-1960.’ (1970).
[9] Leon
Comber. (2008). Malaya’s Secret Police 1945-60, hlm. 67.
[10] Ibid., 67.
[11] Richard Clutterbuck. (1966). The
Long Long War, hlm. 42.
[12] Syed Othman Syed
Omar. (2004). Rejimen Askar Melayu Diraja 1933-1968. Kuala Lumpur:
Penerbit Universiti Malaya, hlm. 75.
[13] Istilah CO
(Commanding Officer/Pegawai Memerintah) terbiasa dalam tentera. Istilah ini
dikekal dalam tulisan ini.
[14] Bn 3 RAMD.
[15] Harold James
& Denis Sheil-Small. (1971). The Undeclared War. London: Leo Cooper
Ltd., hlm. 13. Lt Kol Gordon Shakespear diatur gerak dari Singapura ke Brunei
semasa pemberontakan pada Disember 1962.
[16] R.W. Komer, The Malayan Emergency in
Retrospect: Organization of a Successful Counterinsurgency Effort, Rand
R-957-ARPA, February 1972, hlm. 38.
[17] Ibid.
[18] Robert
Jackson. (1991). The Malayan Emergency & Indonesian Confrontation.
South Yorkshire: Pen & Sword, hlm. 17.
[19] Ho Hui Ling.
(2010). Pembanterasan
Komunis Di Tanah Melayu. Kuala Lumpur: Penerbit Universiti Malaya,
hlm. 85.
[20] R.W. Komer, The Malayan Emergency, hlm.
39.
[21] Ibid., 38.
[22] Ho Hui Ling. (2010). Pembanterasan Komunis, hlm. 85.
[23] Ho Hui Ling. (2004). Darurat
1948-1960. Kuala Lumpur: Penerbit Universiti Malaya,
hlm. 149.
[24] Robert Jackson. (1991). The
Malayan Emergency hlm. 17.
[25] R.W. Komer, The Malayan Emergency, hlm. 38.
[26] Prof. Khoo Kay
Kim dan Adnan Hj. Nawang (Penyunting). (1984). Darurat 1948-1960. Kuala
Lumpur: Muzium Angkatan Tentera, hlm. 65.
[27] R.W. Komer, The Malayan Emergency, hlm. 40.
[28] Muzium PDRM.
[29] Leon Comber. (2008). Malaya’s Secret Police, nota kaki 34, hlm. 76.
[30] Muzium PDRM.
[31] R.W. Komer, The Malayan Emergency, hlm. 40.
