Sambungan dari SINI...
13 Jun 1971. Tiba-tiba hujan turun dengan lebatnya. Dalam
keadaan begini, mereka lebih berwaspada kerana kemungkinan musuh mengambil
kesempatan menyerang semula. Pada lebih
kurang jam 6:00 petang Rjr Bajau mengalami kesakitan walaupun lukanya telah
dibalut dengan ‘field
dressing.’ Jam menunjukkan lebih kurang 8:00 malam namun
bantuan masih tak kunjung tiba. Dan Rjr Bajau perlu mendapat rawatan sewajarnya.
Keadaan ini
membuatkan Kpl Rahman dalam dilema. Menunggu dan terus menunggu di situ atau
bergerak ke pangkalan mereka? Bantuan tidak diketahui ketibaannya. Beredar
daripada lokasi itu pula bererti terpaksa meninggalkan mayat ketua mereka dan Rjr
Abang Bolhi yang tidak diketahui di mana beliau berada dan nasibnya. Adakah Rjr
Abang Bolhi masih hidup atau sebaliknya? Dalam keadaan sebegini, menyelamatkan
Rjr Bajau diberi keutamaan. Dengan keputusan itu, Kpl Rahman bersama Rjr Bajau
dan Rjr Ali bergerak pada lebih kurang jam 8:30 malam meredah hutan sepanjang
malam. Mereka bernasib baik. Pergerakan mereka dipermudah dengan dibantu oleh
cahaya hasil daripada tembakan suar oleh pasukan bantuan berhampiran.
*****
Ketika terdengar
tembakan yang melibatkan kumpulan Kapt
Chandran dengan musuh, kumpulan Lt M Donald sudah
berada di kaki bukit penempatan petualang negara seperti yang diarah oleh Ketua
Kompeni. Mereka terus mara ke kaki bukit yang agak curam untuk mendakinya.
Namun, di sebalik halangan pendakian disebabkan kecuraman bukit itu, mereka
juga turut menjadi sasaran musuh. Tetapi mereka bernasib baik. Keadaan
permukaan bumi telah menyelamatkan mereka kerana tembakan musuh tidak berkesan
walaupun musuh berada di atas bukit. Dan sudah semestinya mereka tidak berdiam
diri begitu sahaja. Mereka membalas tembakan musuh durjana.[1]
Dalam keadaan
begitu, setelah berbincang dengan Kpl Osman, Lt M Donald membuat
keputusan untuk berundur secara taktikal dari situ. Bagi tujuan itu, Kpl
Osman mengambil pelancar grenad M79 daripada Rjr Zainal dan melepaskan dua
tembakan ke arah pengkhianat negara; “boom...boom.” Sementara
itu, Lt M Donald, Rjr Nordin dan Rjr Khasim berundur. Apabila mereka bertiga
berada di lokasi yang selamat, kini giliran mereka pula memuntahkan peluru 7.62 mm SLR ke atas
musuh. Tindakan ini bagi membolehkan Kpl Osman dan Rjr Zainal berundur untuk
menyertai Lt M Donald semula.
*****
Hujan lebat petang
merupakan jadi satu rahmat yang terselindung kepada kumpulan Lt M Donald. Beliau membuat keputusan untuk bertindak
sebagai ‘cut-off
party’ di laluan yang beliau percaya akan diambil oleh
petualang negara apabila mereka berundur daripada kem mereka itu nanti. Laluan
yang dijangkanya ialah di bahagian belakang penempatan musuh ketika bertempur
dengan Kapt Chandran.
Pada lebih kurang jam 6:00 petang, Lt M Donald bersama empat anggotanya bergerak menuruni lereng bukit ke lokasi terbabit. Apabila tiba di situ, Lt M Donald mengatur anggota di atas lereng bukit berhadapan dengan bukit penempatan musuh untuk menyerang hendap musuh nanti. Sepanjang malam sehingga fajar menyingsing mereka bersiap sedia menunggu kemunculan pengkhianat negara. Tetapi bayang musuh tidak kelihatan.
13 Jun 1971. Lain pula dengan Rjr Abang Bolhi yang berlindung di sebalik pokok besar. Hujan lebat bak kata doanya dimakbulkan oleh Maha Pencipta. Air hujan itu akan membersihkan kesan darah akibat kecederaan yang dialaminya. Dengan itu kemungkinan musuh tidak dapat mengesan kehadirannya. Yakin beliau tidak dapat dikesan oleh pengkhianat negara serta dilindungi-Nya, beliau bermalam di situ.
Malam itu sungguh
sejuk dan sepi. Tiada kedengaran suara baik daripada rakan seperjuangannya atau
pengganas komunis. Keadaan ini membuat Rjr Abang Bolhi merumus
bahawa rakan-rakan beliau telah terkorban. Tiba-tiba beliau teringat pesanan
Kapt Chandran supaya mengikuti sungai yang berhampiran dengan kedudukannya yang
akan membawa mereka yang tersesat ke Chemor.[2]
“Ya, esok aku akan
menyusur sungai itu,” bisikan hatinya. Dengan bertawakal kepada Allah untuk
melindungi dan dek keletihan, beliau tidur sepanjang malam walaupun cedera
parah.
*****
14 Jun 1971
*****
Pada lebih kurang jam 8:30 pagi itu (14 Jun),
Kpl Rahman bersama Rjr Ali dan Rjr Bajau diketemui dengan elemen Kompeni Bravo.
Rjr Bajau diberi suntikan morfin untuk mengurangkan kesakitan. Mereka yang
kelaparan diberi makan dan minum. Keutamaan sekarang ialah untuk membawa Rjr
Bajau keluar dengan segera. Masalahnya hutan belantara begitu padat yang menyukarkan
si ‘Burung Besi’ membawanya keluar.
Bagi mengatasi masalah ini, trup berusaha
untuk menundukkan pokok-pokok dengan bahan letupan (PE). Bukan untuk membuat tempat
pendaratan (LP) kerana mereka tidak mempunyai keupayaan. Hanya sekadar untuk
membolehkan Nuri menaikkan mangsa mengguna kaedah ‘winching.’
Mengambil kira aspek keselamatan, pegawai
terbabit memilih sebuah bukit untuk meletupkan beberapa pokok. Tugasan ini berlarutan
hingga lewat petang. Oleh kerana itu, misi casevac tidak dapat dilaksana pada hari
itu.
*****
Terjaga daripada tidur sebelum fajar
menyingsing, Rjr Abang Bolhi bersyukur
kerana masih menghirup udara-Nya. Seterusnya, beliau mula bergerak menurun
bukit ke sungai yang akan membawanya ke Chemor. Tetapi sungguh perit
dugaan-Nya! Pergerakannya sangat terbatas kerana luka yang dialaminya. Beliau
terpaksa bergerak perlahan-lahan bagi mengelak darah dari terus dari dada,
belakang dan tangannya. Keadaan ini ada kalanya memaksa beliau merangkak. Pada
lewat petang, beliau akhirnya tiba di anak sungai yang akan membawanya ke sungai
yang mengalir ke Chemor.
Setiba
di anak sungai, dengan perlahan-lahan Rjr Abang Bolhi cuba
membersihkan lukanya di badan dan tangan dengan tuala ‘Good Morning.’ Tetapi beliau tiada tenaga lagi untuk membersih seluruh badannya
apatah lagi di bahagian belakang. Keadaan ini membuatkan lukanya menjadi
tumpuan langau dan lalat!
Kegelapan
mulai meliputi kedudukan Rjr Abang Bolhi. Beliau
begitu letih untuk meneruskan menyusuri sungai dan memerlukan rehat malam itu.
Hasratnya untuk berlindung dan selindung dipermudahkan-Nya. Beliau mendapati terdapat sebuah gua kecil hanya
lebih kurang dua depa daripada
kedudukannya. Beliau membuat keputusan untuk bermalam dalam gua tersebut dan akan
masuk ke dalam gua itu nanti apabila yakin keadaan selamat. Jadi, sementara itu
beliau berselindung di satu pokok besar. Dari kedudukannya, beliau dapat
melihat sebarang kelibat yang masuk ke gua.
Sememangnya Rjr
Abang Bolhi ditakdirkan-Nya tidak terus masuk ke dalam gua. Jam ‘Rado’
di pergelangan tangan kirinya menunjukkan jam 6:45 petang. Tiba-tiba
beliau melihat kelibat tujuh petualang
negara lengkap dengan senjata seorang demi seorang masuk gua kecil tersebut.
“Mati aku...Ya Allah...Lindungi hamba-Mu ini.” Bisikan
hati Rjr Abang Bolhi!
Dalam
keadaan biasa, kemunculan musuh tanpa mereka menyedari kehadirannya, merupakan
peluang datang menggolek. Ini yang diidam-idamkan oleh anggota keselamatan,
termasuk Rjr Abang Bolhi. Tetapi apakan daya. Beliau kini tidak berada dalam
keadaan biasa; begitu lemah dan kesakitan yang dialami menghantuinya.
Apa
pilihan yang ada pada Rjr Abang Bolhi? Pada mulanya, beliau terfikir untuk
menembak musuh. Namun demikian, MGK beliau tanpa kelopak yang telah hilang
semasa beliau tergolek menuruni bukit apabila ditembak musuh sehari sebelum
itu. Bukan itu sahaja, beliau tiada kudrat untuk mengangkat senjata disebabkan tapak
tangan kirinya ditembusi peluru. Ini membuat beliau berfikir untuk melontar
grenad tangan ke dalam gua. Bagaimana pun, terfikir pula apa yang akan berlaku
jika grenad tersebut tidak meletup. Kemungkinan ini berlaku kerana grenad
dibasahi dengan darah dan air. Tindakannya akan mendedahkan kedudukannya.
Beliau di ambang maut!
Pantang
maut sebelum ajal. Andainya kehadiran Rjr Abang Bolhi diketahui
musuh, beliau nekad untuk cuba ‘membawa’ bersama petualang negara. Sama-sama
mati! Dengan saki baki tenaga yang dibekalkan kerana meminum air hujan walaupun
kelaparan, dalam kesakitan beliau berjaya menarik pin keselamatan grenad tangan
dan menggenggam grenad tersebut dengan tangan
kanannya. Beliau akan membaling grenad ke arah musuh sekiranya mereka menghampirinya. Sepanjang
malam yang begitu sejuk sampai ke tulang hitam, beliau bersengkang mata dan
tidak bergerak serta menahan kesakitan. Bukan itu sahaja, kesejukan telah
mengakibatkan beliau tidak dapat buka tapak tangan kirinya yang menggenggam
grenad; jari-jemarinya mengalami kekejangan.
*****
15 Jun
1971
Pada jam lebih
kurang 11:00 pagi, kedengaran bunyi enjin GE T-58 yang tidak asing kepada trup menghampiri
lokasi elemen Kompeni Bravo untuk membawa keluar Rjr Bajau. Nuri dikendali oleh
Flt Richard Jalleh, Fy Off Ismail bin Saud dan Sjn Marimuthu.[3]
Rjr Bajau dinaikkan melalui kaedah winching dan
dibawa ke pangkalan 4 Renjer di mana ambulans sedia menunggu.
Sebaik sahaja turun daripada pesawat, Rjr Bajau dikejar ke Hospital Besar, Ipoh. Beliau terpaksa ‘direhatkan’ selama hampir dua minggu di situ.[4]
Bersambung...in syaa Allah.
[1] Syed Othman Syed
Omar. (1993). Pahlawan Angkatan Tentera Malaysia, hlm. 177.
[3] E-mel daripada Lt
Kol Richard Jalleh TUDM (B) pada 23 Januari 2022. Beliau kini menetap di Perth,
Australia.
[4] Penjelasan oleh L/Kpl
Bajau anak Ladi melalui telefon pada 5 Februari 2023.
Tiada ulasan:
Catat Ulasan